Dzień Ojca ... bez taty....

23 czerwiec jest dniem wyjątkowym, bowiem jest to święto wszystkich tatusiów. Korzystając z okazji chciałabym życzyć im wszystkiego najlepszego - zdrowia, pogody ducha, radości z życia, szczęścia, które nie ustaje i spełnienia wszystkich marzeń:)

Dla mnie jest to trudny dzień.. 19 czerwca minęło pół roku odkąd zmarł mój tata, jest to wiec pierwszy Dzień Ojca bez Niego... Mój tatuś odszedł niespodziewanie, nie chcę się wdawać w szczegóły, bo temat jest nadal bolesny - pisałam Wam o tym tutaj....

Po pierwszym szoku i po pogrzebie starałam się w jak najszybszym czasie wrócić do normalnego życia, choć prawdę mówiąc cały czas daleko jest mi do normalności. Wspomnienia atakują mnie każdego dnia, ale nie płaczę już 10 razy dziennie jak na początku. Prawdę mówiąc gdyby nie moja mała córeczka już dawno wylądowałabym z ciężką depresją i żółtymi papierami w wariatkowie. Musiałam się opamiętać, bo Oliwce zaczął udzielać się mój nastrój. I choć teraz płaczę tylko w samotności, to Oliwka idzie czasami do mojego męża i mówi "Tatusiu mama jest smutna.. chyba się martwi o dziadka Krzysia".. Niesamowite jest to jak 3letnie dziecko może być mądre. Dopóki sama nie zostałam mamą to tego nie wiedziałam.

Przez ostatnie pół roku nie odważyłam się włączyć płyty z mojego wesela, gdzie choć przez chwilę mogę zobaczyć tatę jeszcze żywego. Oj tak, tatuś potrafił się bawić, gdybyście widzieli jak tańczy rock & rolla :) Zawsze próbował mnie tego nauczyć, ale ja szkapa jedna mam dwie lewe nogi.



Pewnego dnia rozpłakałam się w markecie. Niedaleko mnie zauważyłam mężczyznę łudząco podobnego do mojego taty. Stanęłam jak wryta, ręce mi się trzęsły, a po policzkach popłynęły strumienie łez.Mój mąż jak tylko zobaczył na kogo patrzę od razu zrozumiał - odciągnął mnie na bok i pewnie dobrze zrobił byłabym gotowa rzucić się temu Panu w ramiona. Do końca dnia nie mogłam się ogarnąć.  Zadziwiające jak ludzie mogą być do siebie podobni.

Żeby zagłuszyć myśli człowiek szuka sobie jakiegoś zajęcia - ja po taty śmierci wpadłam w nałóg obrzerstwa, przez co przybyło mi 5 kg.  Teraz po tych przybyłych kilogramach zostało już wspomnienie, ale męczyłam się okropnie odmawiając sobie jedzenia co 15 minut. Wróciłam do czytania książek, dbam o swój ogród - gdzie mogę się trochę wyładować na chwastach, organizuje sobie dzień tak,żeby być cały czas w ruchu, ale dzisiaj... Dzisiaj znowu płaczę i nie potrafię zabrać się za cokolwiek. Tata pracował w delegacji, więc zawsze do niego dzwoniłam. Tym razem do Niego pojadę, by dać mu kwiaty, tak jak dawałam je parę lat temu na swoim weselu. Nie będzie jednak uścisków i pocałunków.. - będzie zimny grób i ogromna tęsknota za tym co było. Przy życiu utrzymuje mnie wiara,że kiedyś się jeszcze spotkamy.

Wiem,że post jest chaotyczny - kilka razy przerywałam jego pisanie, po prostu bardzo tęsknie...

Na koniec napiszę coś o czym każdy z nas wie, ale nie mogłam się powstrzymać - Szanujcie swoich rodziców i starajcie się spędzać z nimi jak najwięcej czasu, bo nigdy nie wiadomo ile będzie dane cieszyć się nam z ich towarzystwa.